چرا تورکمن ها به یکدیگر نیاز دارند؟

از دیر زمانی به این سو حقوق قوم ما در کشور پایمال می‌شود ودر برابرش بجز از چندتا کسی دیگری صداهم نمی‌کشد اما بدانیم که حق داده نمی‌شود بلکه گرفته می‌شود.

اگر صدایی و یا حرکتی برای گرفتن حقوق از دست رفته خود انجام ندهیم این آشکار است که کسی حقوق مارا آورده به دست ما نمی‌دهد بلکه از خاموشی و بی تفاوت بودن ما استفاده کرده بازهم مثل همیشه به خوردن حقوق ما دوام خواهد کردند. گاهی اوقات برای گرفتن حق خویش به پا خواست. در جامعه که در آن بی عدالتی موج می‌زند نباید چشم براه دادن حق به دست مان باشیم بلکه برای گرفتن حق خویش باید به پا خواست وخودمان شخصا باید وارد میدان شویم و حق خودرا طلب کنیم.

بیشتر از سی سال به این طرف ظلم های مختلف بالای قوم ما در کشور جریان دارد اما نمی‌دانم همه در برابر این ظلمات چرا خاموش وبی صدا استند. خاموشی ما تورکمن ها در برابر ظلم وبی عدالتی نشانه ضعف ما است اما باید قبول کنیم که اکنون ریش سفید ما ریش سفید گذشته نیست، زنان ما زنان گذشته نیست همچنان جوانان ما جوانان گذشته نیست. ما باید در مقابل بی عدالتی و ظلم روان که بالای مردم ما تحمیل می‌شود در برابرش ایستاد شده جلو اش را بگیریم.

هیچ انسانی به این دنیا بشکل برده  نآمده خاموشی  در برابر ظلم بی عدالتی به معنای برده بودن است و برده بودن هم در شأن هیچ انسانی نیست. اگر من برخیزم، اگر تو برخیزی همه برمی‌خیزند
ما تورکمن ها در جریان تاریخ با هیچ کسی دشمنی نداشتیم و باید در برابر هیچ ظالمی هم سر فرو نیاوریم حوادث اخیری (اختطاف طفل نه ساله) باعث اتحاد و انسجام شدن ما تورکمن ها بیشتر از هر حوادث دیگر شد.

ما بیشتر از همه به یکدیگر نیاز داریم. ملتی که در ساختار اش اتحاد و همدلی باشد همیشه پیروز خواهد شد. ما به تنهایی می‌توانیم کارهای کوچکی را انجام دهیم اما با مشوره و همکاری و انسجام یکدیگر می‌توانیم تغییرات بزرگی به جامعه خود بیاوریم. درد خود را بجز از خودمان کسی دیگر درمان نخواهد کرد.

اشک های چشم مان را بجز از دست ما دست دیگری پاک نخواهد کرد. یکدیگر را دوست بداریم آغوش بکشیم وبه راه عدالت خواهی خود ادامه بدهیم…